ВКЛ / ВЫКЛ: ИЗОБРАЖЕНИЯ: ШРИФТ: A A A ФОН: Ц Ц Ц Ц

Мозырский опытный лесхоз

официальный сайт

Адрес: Мозырь, Интернациональная 168
Телефон: +375 236 23 68 02
Почта: mozyr@plho.by
Russian Belarusian English
Мозырский опытный лесхоз

официальный сайт

МЕНЮ
Забронировать дом охотника
28.06.25

🔥Не пропустите 🔥

Телепремьера нашего фильма 'Испытание стихией' - уже завтра в эфире телеканала ОНТ!

Работники лесного хозяйства за время разработки

...
27.06.25

ПОЧЁТ и УВАЖЕНИЕ!👏

✨Сегодня поздравления с 85 летием со дня рождения принимает ветеран труда, бывший главный бухгалтер Мозырского опытного лесхоза

...
Звезда не активнаЗвезда не активнаЗвезда не активнаЗвезда не активнаЗвезда не активна
 

курочка1

Вельмі няпроста знайсці тую сцяжыну, таксама як і справу, якая прыносіла б табе не толькі заробак і дабрабыт, а яшчэ і натхняла на працу дзеля карысці для грамадства і краіны, напаўняла б душу радасцю і пазітывам ад зробленага, узмацняла жаданне працаваць і развіваць сваё майстэрства па прынцыпу «для дасканаласці няма мяжы». Дзякуючы пошукам і роздуму нарэшце знойдзецца тая адзіная справа, якой ты, як і герой гэтага праекта, будзеш гатовы прысвяціць амаль што ўсё жыццё.

Наш суразмоўнік нядаўна адзначыў 70-годдзе, працы ў лясной галіне аддаў цэлае паўстагоддзе. Зараз на зялёным кіцелі Леаніда Рыгоравіча ярка пабліскваюць медаль «За працоўныя заслугі», уручаны яму Прэзідэнтам краіны ў 2011 годзе, знак класнасці «Ляснічы I класа», медаль «80 год лясной гаспадаркі» і нагрудны знак «Ганаровы лесавод». Напярэдадні юбілею Леанід Рыгоравіч расказаў пра перакрыжаванні лёсу, дзе сэрца, як надзейны «навігатар», не дазволіла яму збіцца з наканаванага шляху.

Кіраўскія ўніверсітэты

Ні пра якія медалі і прафесійныя дасягненні Леанід Курачка ў дзяцінстве нават і не марыў. Нарадзіўся ён на пачатку 50-х мінулага стагоддзя ў вёсцы Кіраў Нараўлянскага раёна. Не самы лёгкі гэта быў час: раён, як і ўся Беларусь, залечваў раны і аднаўляўся пасля вайны. Хацелася марыць і жыць… Азіраючыся назад, Леанід Рыгоравіч успамінае, што любоў да лесу дзесьці на генетычным узроўні яму перадалася ад дзеда Адама – былога франтавіка, на долю якога выпала нямала цяжкіх выпрабаванняў. Пасля Вялікай Айчыннай вайны ён удзельнічаў у аднаўленні вёскі, гаспадаркі, а таксама і лесу, які вельмі пацярпеў ад варожага нашэсця. Нягледзячы на падарванае здароўе, дзед не губляў стасункаў з лесам, працаваў рамізнікам у мясцовым лясніцтве. Калі выпадала магчымасць, заўсёды браў унука з сабой. Хлопец ужо тады разумеў, што лясы – гэта найвялікшае багацце краіны. На поўныя грудзі ўдыхаў ён непаўторныя лясныя водары лесу то з крамяным пахам смалы ў гарачы летні дзень, то з прысмакам гарчынкі ў пару цвіцення разнатраўя. Такім чынам незаметна ўсё мацней прырастаў да лесу, нібы нябачныя карані пускаў у глыбіню зямлі, адчуваючы моцную любоў да прыроды роднага краю сэрцам і душой. І, седзячы побач з дзедам у вазку, не аднойчы лавіў сябе на думцы, што прырода – гэта вельмі складаны жывы арганізм, у якім усё сплятаецца гарманічна ў адзінае цэлае – ад травінкі да дрэўца, і ўсё  патрабуе клопату, дзе галоўная роля адведзена чалавеку.

Знайсці сваю сцежку

«Выбар ёсць у кожнага чалавека, – гаворыць Леанід Рыгоравіч. – Я свой зрабіў на карысць лесу 50 гадоў таму. Вось і зараз успамінаю, як прыехаў у Гродна да дзядзькі Паўла – матулінага брата – з намерам, каб падаць дакументы ў інстытут на факультэт фізкультуры і спорту. На той час я моцна сябраваў са спортам, бачыў сябе ў ролі футбаліста альбо трэнера. Але ж раптам хапіла некалькіх дзён, каб я крута памяняў свае планы і пайшоў у іншым накірунку. Гэтаму паспрыяла экскурсія на дзядзькаву работу, дзе ён працаваў ляснічым. Пакуль Павел Адамавіч рыхтаваўся да планёркі, я пераглядваў усялякую літаратуру, якой была напоўнена шафа ў яго кабінеце, а потым прыглядаўся да лесаводаў у зялёнай форме. Прыгожых, падцягнутых, спраўных… На любое пытанне гатовых даць пэўны адказ. Убачанае перавярнула ўсе мае думкі. А можа, вярнула да тых вытокаў, якія ў дзяцінстве заклаў дзед Адам?.. Таму замест факультэта фізкультуры і спорту я падаў дакументы ў Полацкі лясны тэхнікум. Вучыўся з ахвотай, а ў 1972 годзе з дып-
ломам выпускніка і спецыяльнасцю «Тэхнік-лесавод» прыбыў па размеркаванні ў Лельчыцкі леспрамгас. Можа, і замацаваўся б там надоўга, але ж па прапанове суседа Валерыя Ведзьгуна, які працаваў у Мазырскім лясгасе памочнікам ляснічага, запісаўся на прыём да дырэктара гаспадаркі. Ніколі не забуду, наколькі паважліва ставіўся Рыгор Елісеевіч Бондар, заслужаны лесавод БССР, да маладых людзей, якія адслужылі ў войску. У яго разуменні існавала параўнанне: калі ты аддаў воінскі абавязак Радзіме, то будзеш здольны выканаць і любую пастаўленую задачу на карысць грамадства, краіны і, безумоўна, лесу. Пасля гутаркі з дырэктарам я быў спачатку прызначаны памочнікам ляснічага Бокаўскага лясніцтва, а з 1974 года ўзначаліў гэтае падраздзяленне. Тут працую і зараз».

Любіць сваю справу

«Ці ўдзячны я лёсу за тое, што ўсё так склалася? – як быццам сам сабе задаў пытанне наш суразмоўца і сам адказвае на яго. – Ну, вядома ж, удзячны. Лес – гэта жыццё! Нават не ўяўляецца магчымым падлічыць, колькі за паўстагоддзе мне ўдалося пасадзіць дрэў! Калі ў сярэднім мы аднаўляем лясныя культуры на плошчы 70–80 га, а на адным гектары высаджваецца да 8 тысяч адзінак, то, мабыць, гэта будзе больш за 70 мільёнаў сеянцаў, якія сёння растуць на адноўленых плошчах тэрыторыі Бокаўскага лясніцтва.

У працы лесавода шмат цяжкасцяў было ва ўсе часы. Гэта цяпер шмат тэхнікі, з’явіліся мабільныя тэлефоны, сучасны транспарт, удасканалены розныя метады. А тады, на пачатку 80-х, калі я пачынаў толькі рэалізоўваць сябе ў лясной галіне, такіх магчымасцяў не было. Памятаю часы, калі ў нашым лясніцтве была толькі адна бензапіла «Дружба» і трактар «Уладзіміравец». Нягледзячы на гэта, мы працавалі і выконвалі планы па пасадцы лясных культур і нарыхтоўцы лесу. Трылявалі драўніну з дапамогай коннай цягі. Больш дробныя сартыменты вывозілі на калёсах. Да выдзелаў, на якіх праводзіліся рубкі, таксама дабіраліся на кані».

Ляснічы Бокаўскага даследча-вытворчага лясніцтва Леанід Курачка штодня мабілізуе сваю згуртаваную каманду лесаводаў на рашэнне пастаўленых задач, сярод якіх на галоўным месцы – суцэльныя і санітарныя рубкі, нарыхтоўка драўніны, падрыхтоўка плошчаў пад папаўненне культур, навядзенне парадку ў абходах і месцах адпачынку гараджан. Вядома, калі ў камандзіра бадзёры дух, то і каманда імкнецца не адставаць ад свайго лідэра. Не дзіва, што калектыву падраздзялення ўдаецца паспяхова вырашаць пастаўленыя задачы і займаць высокую пазіцыю ў рэйтынгу сярод іншых лясніцтваў Мазырскага вопытнага лясгаса. Маючы статус даследча-вопытнага, на плошчах гэтага падраздзялення праводзяцца розныя навуковыя даследаванні і семінары, дзе апрабіруецца новая тэхніка, неабходная ў лясной гаспадарцы, абмяркоўваюцца важныя справы.

Сіла ў адзінстве

На думку Леаніда Рыгоравіча, лес і сям’я маюць падабенства ў тым, што яны моцныя, калі разам. Буры-віхуры зламаюць адзінокае дрэўца, калі яно будзе недзе на водшыбе. А калі лес будзе стаяць сцяной, то больш надзеі, што ён прыме ўдар стыхіі з найменьшымі стратамі. Так і ў сям’і: калі яна моцная, то ў ёй адзін за аднаго ўсе трымаюцца. Акрамя такога доваду, Леанід Рыгоравіч сумеў перадаць сваім родным любоў да лесу і да сваёй справы. Таму сёння яго сямейная дынастыя – адна з мацнейшых у Мазырскім лясгасе.

Адкуль усё пачалося? Безумоўна, з сям’і. А наш герой ў лясной галіне, можна сказаць, з самага дзяцінства. Бацькі з малых гадоў навучылі яго беражлівым адносінам да прыроды. Маці працавала ў дрэваапрацоўчым цэху Кіраўскага лясніцтва, майстрам у гэтым жа цэху працаваў і бацька. А колькі сакрэтаў адкрыў для ўнука ў мір прыроды дзед Адам, які амаль усё жыццё ішоў поруч з лесам! Самую станоўчую ролю на выбар будучай прафесіі, якая стала справай жыцця для Леаніда, адыграў дзядзька Павел. Відавочна, што і ён сам таксама зрабіў нямала, каб любоў да лесу перадалася яго блізкім аж у пятым пакаленні. І калі палічыць агульны ўклад сямейнай дынастыі Курачкі, то набярэцца больш за 300 гадоў! Так, зараз майстрам у Бокаўскім даследча-вопытным лясніцтве працуе яго дачка Марына. Побач – яе муж Сяргей Аўрамчук, які прысвяціў каля 25 гадоў ахове лесу. Пачынаў тут працаваць, калі яшчэ і зяцем не быў. Прыбіральшчыцай працуе пляменніца Наталля Тарасевіч, а раней не адзін дзесятак гадоў гэтаму ж
лясніцтву аддала і яе маці. Бухгалтарам у паляўнічай гаспадарцы Мазырскага вопытнага лясгаса з нядаўняга часу стала працаваць і другая дачка ляснічага – Тамара. І гэта не мяжа, таму што ёсць унукі!

Вельмі радуецца Леанід Рыгоравіч поспехам старэйшых – Юліі, Дзмітрыя, а таксама маленькай Вікторыі. Не замінае ім у справах, але ж пільна сочыць за тым, каб яны выраслі годнымі грамадзянамі сваёй краіны. Зараз асабліва падтрымлівае і ганарыцца старэйшым унукам, які служыць ў войску. Дзмітрый, па яго словах, аб’яднаў тое, што яму калісьці не ўдалося: скончыў школу алімпійскага рэзерву, мае другі юніёрскі разрад па футболе, вучыцца ў Беларускім дзяржаўным універсітэце фізкультуры і спорту, дзе асвойвае спецыяльнасць «Трэнер па футболе», гуляў дублёрам ў камандзе ФК «Славія-Мазыр». А пакуль Дзіма – механік БМП, выконвае воінскі абавязак перад Радзімай: служыць у мабільным падраздзяленні сухапутных войскаў у Слоніме.

Па словах Леаніда Рыгоравіча, у кіраўніка лясніцтва шмат задач, галоўная сярод якіх – своечасова аднаўляць лес, каб не змяншаліся яго запасы для будучых пакаленняў.

Кожны з нас павінен рабіць сваю справу сумленна, з вялікай адказнасцю і жыць тым, што патрабуе яго сэрца.

Гэта трэба і чалавеку, і самой справе, якая выйграе ад службы адданых яму людзей. Новыя лясы – найлепшая і найвышэйшая ўзнагарода для ляснічага. Таму напрыканцы хочацца ўспомніць словы Льва Талстога, які сказаў: «Шчасце – гэта быць з прыродай, бачыць яе, гаварыць з ёй». Менавіта ў гэтым і складаецца сэнс жыцця Леаніда Курачкі.

© 2025. Мозырский опытный лесхоз.